යම් රටක නිදහස හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතිවාසිකම් කොපමණ ආරක්ෂා වී තිබෙනවාද යන්න මැන ගැනීමට හැකි සරලම සාධකය වන්නේ එම රටේ ජනමාධ්‍යයන්ට හිමි නිදහසයි. ජනමාධ්‍ය නිදහස පිළිබඳ පිළිගත් ජාත්‍යන්තර දර්ශක අනුව ලංකාව සිටින්නේ ඉතාමත් පහළ මට්ටමක බව රහසක් නොවේ.

‘දේශසීමා නොමැති මාධ්‍යවේදියෝ’(Journalists Without Borders)  නමැති ජාත්‍යන්තර සංවිධානයේ වාර්තා අනුව, ජනමාධ්‍ය නිදහස අනුව ලංකාවට ලැබී ඇත්තේ 163 වැනි ස්ථානයයි.
2010 වසරේ 158, 2009 වසරේ 162, 2008 වසරේ 165, 2007 වසරේ 156, 2006 වසරේ 141, 2005 වසරේ 115, 2004 වසරේ 109, 2003 වසරේ 89 සහ 2002 වසරේ 051 යන ස්ථානවල එම දර්ශකය අනුව ලංකාව පැවතිණි. මේ අනුව ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය නිදහස වත්මන් පාලනය යටතේ දිගින් දිගටම පිරිහීමට ලක්ව ඇති ආකාරය අමුතුවෙන් කිවයුතු නොවේ.

එක්සත් ජනපදයේ ‘ෆ‍්‍රීඩම් හවුස්’  (Freedom House) ආයතනයේ වාර්තා අනුව ලංකාව සිටින්නේ ජනමාධ්‍ය නිදහසක් නැති රටවල් අතරය. 2012 වසරට අදාළව ඔවුන්ගේ දර්ශකය අනුව එය 161 වැනි ස්ථානයයි.
එම සංවිධානය විසින් 2013 වසර සඳහා සකස් කළ නිදහස පිළිබඳ දර්ශකයේ ලංකාව ස්ථානගතව ඇත්තේ අර්ධ නිදහසක් සහිත රාජ්‍යයන් අතරටය.
දේශපාලන අයිතිවාසිකම් (Political Rights) තත්වය එනම්, පාලන ක‍්‍රියාවලිය, මැතිවරණ, දේශපාලනයට ජන සහභාගීත්වය හා බහුවිධත්වය ද සිවිල් නිදහස පිළිබඳ තත්වය (Civil Liberties)  එනම්, කැමැති මතයක් දැරීමේ, ඇදහීමේ හා ප‍්‍රකාශනයේ නිදහස, සංවිධානය වීමේ හා සමාගමයේ නිදහස, නීතියේ පාලනය, පුද්ගල ස්වාධීනතාව හා පෞද්ගලිකත්වය පිළිබඳ අයිතිවාසිකම් පදනම් කරගෙන මෙම දර්ශකය සකස් කළ බව ‘ෆ‍්‍රීඩම් හවුස්’ ආයතනය පවසයි. එම නිර්ණායක අනුව ලෝකයේ රටවල් වර්ගීකරණය කිරීමේ දී ලංකාව දේශපාලන අයිතිවාසිකම් තත්වය අනුව අයත් වන්නේ පස් වැනි කාණ්ඩයටයි. සිවිල් නිදහස පිළිබඳ වර්ගීකරණය අනුව ලංකාව අයත් වන්නේ 4 වැනි කාණ්ඩයටයි. එකී දර්ශකයේ පළමු වැනි කාණ්ඩයට අයත් ලෝකයේ සංවර්ධිත රටවල් සමග අපේ සමාජ තත්වයන් සමපාත කළ නොහැකිය. කෙසේ වුවත් මෙම දර්ශකයේ ස්ථානගත වීමෙන් ම පෙනී යන අන්දමට අප ලෝකයේ පුරවැසියන්ට හිමිව ඇති නිදහස අනුව, පස් වැනි තැනට ඇද දමන ලද පුරවැසියන්ය.

කුමන දර්ශකය නැතත්, පසුගිය වසර ගණනාවක් පුරා ජනමාධ්‍ය නිදහසේ හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී හිමිකම් කි‍්‍රියාත්මක වීමේ අත්දැකීම්, සමාජයක් ලෙස අපට අමතක කළ නොහැකිය. ජනමාධ්‍යවේදීන්ට පහර දීම, පැහැරගෙන යාම, අත්අඩංගුවට ගැනීම, අතුරුදන් කිරීම සහ ඝාතනය කිරීම යනාදී වශයෙන් අනාරක්ෂිතභාවය විවිධ මුහුණුවරින් දක්නට තිබේ. ජනමාධ්‍ය ආයතන ද ප‍්‍රහාරයට ලක් වීම, ගිනි තබනු ලැබීම සහ බෝම්බ ප‍්‍රහාරයට ලක් වීම වැනි ඍජු ලෙස මර්දනයට හසු වීම දක්නට ලැබේ.

මේ වන විට ජීවිතාරක්ෂාව පතා විදේශගතව සිටින ජනමාධ්‍යවේදීන් සංඛ්‍යාව සැලකූ විට රටේ ඇත්තේ ජනමාධ්‍යකරුවන් දඩයම් කරන පාලනයක් බව ඉතාමත් පැහැදිලිය. යම් කරුණක් සම්බන්ධව තමන් දරන මතය ප‍්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය පාවිච්චි කිරීම යනු ප‍්‍රහාරයකට ගොදුරු වීමේ අනතුර කැඳවා ගැනීමක් වන නිසා විදේශයන් හි ආරක්ෂාව පතා ගිය මාධ්‍යවේදීන්ට වසර ගණනාවකින් පසුව පවා මෙරටට ඒමට සුදුසු පරිසරයක් නිමැවී නැත. අතපය කඩාබිඳ දැමීමෙන් පසුව විදේශගත වූ පෝද්දල ජයන්ත යනු සිය ආරක්ෂාව ඉල්ලා සිටිය ද එය නොලැබුණු රාජ්‍ය ජනමාධ්‍ය ආයතන සේවකයෙකි. ආණ්ඩුවේ පාලනය යටතේ පවතින ජනමාධ්‍යයන් හි සේවය කිරීමේ දී ආරක්ෂාවක් නැති නම් සෙසු මාධ්‍ය ආයතනවල සේවකයන් ගැන කුමන කතාද?

ජනමාධ්‍යවේදීන්ටත් ජනමාධ්‍ය ආයතනවලටත් මෙසේ විවිධ තාඩන පීඩනවලට ලක් වන්නට හා අනාරක්ෂිත පසුබිමක් මතුව තිබිය දී ඒ පිළිබඳව ආණ්ඩුවත් විශේෂයෙන් ජනමාධ්‍ය ඇමැතිවරයාත් පොලිසිය, අධිකරණය වැනි නීතිය බලාත්මක කරන ආයතන පවා ප‍්‍රමාණවත් අවධානය යොමුකොට නැත. ජනමාධ්‍යවේදීන්ට පහර දීමේ සිට ඝාතනය කිරීම දක්වා අපරාධ සම්බන්ධ වගකිවයුතු පුද්ගලයන් නීතිය හමුවට ගෙන එන්නට මේ දක්වා ආණ්ඩුව හෝ අදාළ අංශ කටයුතු කර නැත. එවැනි සිදුවීම් පිළිබඳ පරීක්ෂණ පවත්වන බව විවිධ අවස්ථාවල දී බලධාරීන් විසින් ප‍්‍රකාශ කළත් අදාළ වරදකරුවකු අත්අඩංගුවට ගත් බවක්, හෝඩුවාවක් සොයාගත් බවක් හෝ නඩු පැවරූ බවක් මෙතෙක් වාර්තා වී නැත.

වත්මන් මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ පාලන කාලය තුළ ජනමාධ්‍යවේදීන් ඝාතනයට ලක් වූ අවස්ථා 44ක් සහ ප‍්‍රහාරයට ලක් වූ අවස්ථා 20ක්, පැහැරගෙන ගිය අවස්ථා 05 ක් පිළිබඳ නිසි විමර්ශන සිදු කර නැත. ජනමාධ්‍ය නිදහසට එරෙහිව යම් බලවත් පාර්ශ්වයක් විසින් මෙහෙයවනු ලබන අපරාධකරුවන් තවමත් නිදැල්ලේ සිටින බව එහි අදහසයි. මේ ජනමාධ්‍යවේදීන් හිරිහැරයට ලක් වූයේ ආණ්ඩුව විවේචනය කරමින් ගෙන ගිය මාධ්‍ය භාවිතයක් තුළ නිසාම එකී අපරාධයන් පිළිබඳ වගකීමෙන් නිදහස් වන්නට ආණ්ඩුවට නොහැකිය. මීට අමතරව ආණ්ඩුව විවේචනය කරන ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට පහර දීමේ අවස්ථා ගණනාවක් වාර්තා විය. නිශ්චිතව අවස්ථා අටක දී ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට එල්ල වූ ප‍්‍රහාර සම්බන්ධ නිසි පරීක්ෂණ සිදු කර වාර්තා ඉදිරිපත් කර නැත.

මෙයින් මහ දවාලේ ‘සිරස’ ප‍්‍රවෘත්ති අංශයට ගල්මුල් ප‍්‍රහාර එල්ල කළ අවස්ථාවේ එම ආයතනය විසින් සිදුවීම වීඩියෝගත කිරීම නිසා සැකකරුවන් කවුරුන්ද යන වග නිශ්චිතවම හඳුනා ගනු ලැබිණි. මර්වින් සිල්වා ඇමැතිවරයා ජාතික රුපවාහිනී සංස්ථාවට අනිසි ලෙස කඩාවැදී සිදු කළ කලබලකාරීත්වය පිළිබඳ කිසිදු පරීක්ෂණයක් නැත. එහෙත් එම සිදුවීමෙන් පසුව ඇතැම් රුපවාහිනී මාධ්‍යවේදීන්ට පහර දීම හා තියුණු ආයුධවලින් තුවාල කිරීම සහ මරණ තර්ජන කිරීමක් සිදු විය. අධිකරණ ක‍්‍රියාවලිය මන්දගාමීය. නීතිපතිවරයාගේ හා පොලිස්පතිවරයාගේ සහ ඔවුන් විසින් මෙහෙයවන දෙපාර්තමේන්තුවල අකාර්යක්ෂමතාව හෝ හිතාමතා ප‍්‍රමාද කිරීම් මේ තත්වයන්ට හේතු වී තිබේ.

ඊට අමතරව ජනමාධ්‍ය ආයතන පසුගිය කාලයේ විවිධ හිරිහැරයන්ට ලක් වී තිබේ. නීතිය හා යුක්තිය ඉටු කරන්නට නොහැකි වන තාක් ආණ්ඩුවට එම සිදුවීම් සම්බන්ධ වගකීමෙන් පලා යා නොහැකි බව අවධාරණය කරමු. ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට හා මාධ්‍ය වෘත්තිකයන්ට එරෙහිව සිදු කළ අපරාධ සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් නිසි ලෙස විමර්ශන පවත්වා ඒ කිසිදු අපරාධකාරී ක‍්‍රියාවක් පිළිබඳ වගකිවයුත්තන් නීතිය ඉදිරියට ගෙනැවිත් නැත. එසේ වුවත් මාධ්‍යවේදීන් අත්අඩංගුවට ගැනීම හා ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට මුද්‍රා තැබීම සඳහා ආණ්ඩුව නීතියේ රැකවරණය ලබා ගනී. රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ පාලනය තුළ ජනමාධ්‍යවේදීන් හා මාධ්‍ය සේවකයන් අත්අඩංගුවට ගැනීමේ අවස්ථා 38ක් සහ මාධ්‍ය ආයතන මුද්‍රා තැබීම් 2ක් වාර්තා විය. එසේම පුවත් වෙබ් අඩවි ගණනාවක් තහනම් කරන ලදී. ගුවන් විදුලි නාලිකා තහනම් කළ අවස්ථා ද තිබේ.

රටේ මූලික නීතිය ලෙස ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තහවුරු කර ඇති අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය(Freedom of Expression) නිසි පරිදි පවත්වාගෙන යාමටත් ජනතාව සතු තොරතුරු දැන ගැනීමේ අයිතිය (Right to Know) ආරක්ෂා කර දීමටත් ආණ්ඩුව කටයුතු කළ යුතුව තිබේ. මැතිවරණවල දී ජනමාධ්‍ය නිදහස රකින බවට පවසන ජනාධිපතිවරයාත් ජනමාධ්‍ය ඇමැතිවරයා ප‍්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ වෙනත් නායකයනුත් ප‍්‍රායෝගික තලයේ ඒ වෙනුවෙන් ප‍්‍රකාශවලට ඔබ්බෙන් ක‍්‍රියාකාරීත්වයක් දක්වා නැති බව කනගාටුවෙන් වුවත් සඳහන් කළ යුතුව ඇත.



"කඳුළු බිඳුවක නොරැඳී- කොතැන ඉන්නෙද සැඟවී
හැංගි මුත්තම ඉවර කළ මැන- දින දෙසීයම දිනෙකී.."
සන්ධ්‍යා එක්නැලිගොඩ මංජුල වෙඩිවර්ධනගේ කවිය [කියවන්න.] කියවමින්- ප්‍රගීත් අතුරුදහන්ව දින දෙසීයක් ගෙවුණු දා....(විකල්ප පුවත් වීඩියෝව)

ජනමාධ්‍ය ආරක්ෂා කිරීමේ පිළිවෙත ක‍්‍රියාකාරීත්වයක් බවට පත් කිරීමට නම් අවම වශයෙන් මේ තාක් හිරිහැරයට පත් ජනමාධ්‍යවේදීන් සම්බන්ධව හා ප‍්‍රහාරයට ලක් වූ ජනමාධ්‍ය ආයතන පිළිබඳව නීතිය හා යුක්තිය ඉටු කළ යුතුව තිබේ. එහි ලා ආණ්ඩුවේ වගකීම එසේම තිබිය දී නීතිය බලාත්මක කිරීමේ කාර්යය වෙනුවෙන් පොලිසිය විසින් වගකිවයුතු කාර්යභාරයක් ඉටු කළ යුතුව ඇත. පොලිසිය නීතිය අතට ගෙන කටයුතු කරන අවස්ථාවල දී ජනමාධ්‍ය නිදහස අහිමි වන අවස්ථා බොහෝ තිබේ. පොලිස් නිලධාරීන් ඉහළ සිට පහළට කටයුතු කරමින් සිටින්නේ ජනමාධ්‍යවේදීන් සිය ප‍්‍රතිවාදීන් පිරිසක් වැනි ආකල්පයකිනි. අනෙක් අතට ජනමාධ්‍යවේදීන්ට සිදු වන හිරිහැර සම්බන්ධයෙන් අදාළ වරදකරුවන් නීතිය ඉදිරියට ගෙන ඒමේ දී ද පොලිසිය හා ආණ්ඩුව දැඩි උදාසීන පිළිවෙතක් අනුගමනය කරන බව පෙනේ.

මෙම පසුබිම තුළ මේ රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සතු විශේෂ අංගයක් ලෙස ජනමාධ්‍ය නිදහස දැඩි තර්ජනයකට මුහුණ දී තිබේ. තමන් විසින් මහන්සියෙන් සොයා ගත් තොරතුරු වාර්තා කිරීම නිසා ජනමාධ්‍යවේදීන්ට බියෙන් යුතුව ජීවත් වන්නට සිදු වේ. සත්‍ය කරුණු ඇතුළත් කරනු වෙනුවට ලිපියක පදාස පිටින් කපා දමා පළ කිරීමට ජනමාධ්‍යවේදීන් පොලඹවන ජනමාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුවන් ඇත්ත වෙනුවෙන් තර්ජනයන්ට ලක් වන මාධ්‍යකරුවන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ නැත.

ගවේෂණාත්මක මාධ්‍යවේදීන්ගේ ශ‍්‍රමයෙන් ජනප‍්‍රියත්වයට පැමිණි පුවත්පත්වලින් මිලියන ගණන් වාර්ෂිකව ලාභ එකතු කරගන්නා පුවත්පත් හිමිකරුවෝ එකී ගවේෂණාත්මක කාර්යය නිසා මරණ තර්ජනයට ලක් වන තම මාධ්‍ය සේවකයන්ගේ ජීවිත ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් කිසිවක් නොකරති. ඇතැම් ආයතනවල ජනමාධ්‍යකරුවන් අසාධාරණයන්ට ලක් වෙද්දී හා සත්‍යය වාර්තා කිරීම නිසා තර්ජනයට ලක් වීමේ දී නීතිඥ සහාය පවා ලබා දෙන්නට ජනමාධ්‍ය ආයතන ඉදිරිපත් නොවේ. ඒ නිසාම ජනමාධ්‍ය සේවකයෝ ශ‍්‍රම සූරාකෑම නිසා පීඩාවට පත් වන අතරම තම වෘත්තිය නිසා ජීවිතාරක්ෂාව පිළිබඳ අවදානමකට ලක්ව සිටිති. ජනමාධ්‍ය නිදහස පිළිබඳව ලෝකයේ විවිධ ක‍්‍රියාකාරීත්වයන් සිදු වෙද්දී අප රටේ ජනමාධ්‍යවේදීන්ට සිය වෘත්තිය ආරක්ෂා කරගන්නටත් ජීවිත ආරක්ෂා කරගන්නටත් ආයාචනා කරන්නට සිදුව තිබේ.

මේ පසුබිම තුළ ලංකාවේ ජනතාව විසින් සිය නිදහසේ මූලික කොන්දේසියක් ලෙස ‘ජනමාධ්‍ය නිදහස’ රැක ගන්නට ක‍්‍රියාකාරීව පෙරට ආ යුතු කාලය එළඹ තිබේ. ජනමාධ්‍ය පැවැත්මට අදාළ අයිතිවාසිකම් හා නිදහස යනු හුදු ජනමාධ්‍යවේදීන් හා ජනමාධ්‍ය ආයතන වලට පමණක් අදාළ වන්නක් නොවේ.

මුළුමහත් සමාජයේම නිදහස උදෙසා ඒ මුළුමහත් සමාජය විසින්ම ජනමාධ්‍යවේදියාගේ වෘත්තීයමය නිදහසත් තොරතුරු දැන ගැනීමේ අයිතියත් රැකගත යුතු බව වටහා ගන්නට තවත් ප‍්‍රමාද විය යුතු නැත.

******

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය උදෙසා මාධ්‍ය ව්‍යාපාරය විසින් 2013 ලෝක ජනමාධ්‍ය දිනය වෙනුවෙන් ‘මරණය සමග වසර නවයක්’ යන තේමාවෙන් නිකුත් කළ 2004 මැයි සිට 2013 මැයි දක්වා ජනමාධ්‍ය මර්දනයේ අත්දැකීම් වාර්තාව- 
මාධ්‍ය මර්දනය- මරණය පෙනි පෙනී වසර නවයක් 
(2004 මැයි – 2013 මැයි කාලය තුළ ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය වෙත එල්ල වූ මර්දනකාරී අත්දැකීම්)


මාධ්‍යවේදීන් හා මාධ්‍ය වෘත්තිකයන් ඝාතනය කිරීම 
2004 

1. මැයි 31 ‘වීරකේසරී’ පුවත්පතේ තීරු ලිපි රචක අයියතුරේ නඬේසන් 
2. අගෝස්තු 16 ‘දිනමුරසු’ පුවත්පතේ මාධ්‍යවේදී කන්දසාමි අයියර් බාලනඩරාජා 

3. දෙසැම්බර් 11 ‘ලංකාදීප’ මාධ්‍යවේදී ලංකා ජයසුන්දර 

අයියතුරේ නඬේසන්

2005 

1. අපේ‍්‍රල් 28 ටැමිල්නෙට්, ඬේලිමිරර්, වීරකේසරී මාධ්‍යවේදී ධර්මරත්නම් සිවරාම් (තාරකි) 

2. ජූනි 29 ‘ඊලනාදම්’ පුවත්පතේ බෙදාහැරිම් නිලධාරි කන්නමුත්තු අර්සකුමාර් 

3. අගෝස්තු 12 ශ‍්‍රී ලංකා ගුවන්විදුලි සංස්ථාවේ නිවේදිකා රෙලංගී සෙල්වරාජා 

4. අගෝස්තු 29 ‘සුඩර් ඔලි’ පුවත්පතේ ආරක්ෂක නිලධාරි ඬේවිඞ් සෙල්වරත්නම් 

5. සැප්තැම්බර් 30 ඊලනාදම් පුවත්පතේ බෙදාහැරීම් නිලධාරි යෝගකුමාර් ක‍්‍රිෂ්නපිල්ලේ 

6. දෙසැම්බර් 02 කාත්තන්කුඩි ප‍්‍රා. ලේකම් කාර්යාලයේ සේවය කළ ලේඛක නෙටිප්ට්ටමුනෙයි ෆලීල් 

7. දෙසැම්බර් 22 ‘තිනකුරල්’ පුවත්පතේ බෙදාහැරිම් නිලධාරි කේ නවරත්නම් 

ධර්මරත්නම් සිවරාම් (තාරකි) 

2006 

1. ජනවාරි 24 ‘සුඩර් ඔලි’ පුවත්පතේ ත‍්‍රිකුනාමල වාර්තාකරු සුබ‍්‍රමනියම් සුගිතරාජන් 

2. පෙබරවාරි 01 දෙමළ පුවත් සේවා ආයතනයක් පවත්වාගෙන ගිය එස්.ටී.ගනනාතන් 

3. මැයි 03 ‘උදයන්’ පුවත්පතේ බෙදාහැරිම් කලමනාකරු බී.ජී.සගයදාස් (සුරේෂ්) 

4. මැයි 03. ‘උදයන් පුවත්පතේ බෙදාහැරීම් පරීක්ෂක රාජරත්නම් රංජිත් කුමාර් 

5. ජූලි 02 ‘ඉරුදින, සත්දින, ලක්බිම’ මාධ්‍යවේදී සම්පත් ලක්මාල් ද සිල්වා 

6. ජූලි 27 වීරකේසරි, තිනකුරල් පුවත්පත් බෙදාහැරීම් නියෝජිත මරියදාසන් මනෝජනරාජ් 

7. අගෝස්තු 15 උදයන් පුවත්පතේ බෙදාහැරීම් කාර්යමණ්ඩලයේ සතාසිවම් බාස්කරන් 

8. අගෝස්තු 20 යාපනයේ පළවන ‘නමාතු ඉලනාඩු’ පුවත්පතේ කලමනාකරු සින්නතම්බි සිවමහරාජා 

සම්පත් ලක්මාල් ද සිල්වා 

2007 

1. පෙබරවාරි 12 පළවන ‘නමාතු ඉලනාඩු’ පුවත්පතේ මුද්‍රණ ශිල්පී එස්.රවීන්ද්‍රන් 

2. පෙබරවාරි 15 පළවන ‘නමාතු ඉලනාඩු’, ‘වාලම්පුරි’ පුවත්පත්වල වාර්තාකරු සුබ‍්‍රමනියම් රාමචන්ද්‍රන් 

3. අපේ‍්‍රල් 16 ඊලනාදම්, විරකේසරී ලේඛක සහ ‘නිලාම්’ සඟරාවේ සංස්කාරක චන්ද්‍රබෝස් සුදාකර් 

4. අපේ‍්‍රල් 29 ‘උදයන්’ සහ ‘තිනකුරල්’ මාධ්‍යවේදී සෙල්වරාසා රජිවර්මන් 

5. අගෝස්තු 01 යාපනේ විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයකු හා අර්ධකාලීන ලේඛකයකු වූ සහදේවන් නිලක්ෂන් 

6. 2007 අගෝස්තු 21 ‘ඊලනාඩු’ පුවත්පතේ සිවතම්බි සිවරාසා 

7. නොවැම්බර් 05 ‘යාරි තිනකුරල්’ යාපනයේ පුවත්පත් අලෙවි නියෝජිතයකු වූ ඒ. එස්. සිද්දිරංජන් 

8. නොවැම්බර් 17 ‘උදයන්’ පුවත්පතේ සොදුපත් කියවන්නකු වූ වඩිවේලූ නිමලරාජ් 

9. නොවැම්බර් 27 ‘කොටි හඬ’ ගුවන්විදුලියේ සේවය කළ ඉසයිවිෂි චෙම්පියන් (සුභාෂිනි) 

10. නොවැම්බර් 27 ‘කොටි හඬ’ ගුවන්විදුලියේ සේවය කළ කාර්මික නිලධාරි සුරේෂ් ලිම්බියෝ 

11. නොවැම්බර් 27 ‘කොටි හඬ’ ගුවන්විදුලියේ සේවය කළ ටී.ධර්මලිංගම් 

12. දෙසැම්බර් 05 ‘දිවයින’ වාර්තාකරු බඞ්ලිව්. ගුනසිංහ 

2008 

1. මැයි 28 ‘ශක්ති ටීවී‘ යාපනේ වාර්තාකරු පී. දේවකුමාර් 

2. ඔක්තෝබර් 06 ‘සිරස’ වාර්තාකරු රශ්මි මොහොමඞ් 

3. ඔක්තෝබර් ‘ඊලනාදම්’ පුවත්පතේ මාධ්‍යවේදී රාසයියා ජෙයන්දිරන් 

ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග 

2009 

1. ජනවාරි 09 ‘සන්ඬේ ලීඩර්’ පුවත්පතේ ප‍්‍රධාන කර්තෘ ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග 

2. පෙබරවාරි 12 ‘ඊලනාදම්’, විල්නාදම්, ඉලමුරසු පුවත්පත්වලට ලියූ මාධ්‍යවේදී පුන්‍යමූර්ති සත්‍යමූර්ති 

3. මාර්තු 05 ‘ඊලනාදම්’ බෙදාහැරීම් නියෝජිත ශෂී මාදන් 

4. මාර්තු 13 ‘ඊලනාදම්’ බෙදාහැරිම් නිලධාරි මහලිංගම් මහේෂ්වරන් 

5. මාර්තු ‘ඉලනාදම්’ බොදහැරිම් නියෝජිත ඇන්ටන් 

6. අපේ‍්‍රල් 09 ‘ඊලනාදම්’ පුවත්පතේ පරිගනක ශිල්පී රාජ්කුමාර් ඩෙන්සේ 

7. අපේ‍්‍රල් 25 ‘ඊලනාදම්’ මුද්‍රණශිල්පී ජෙයරාජා සුශීදරා (සුගන්දන්) 

8. මැයි 14 ‘ඊලනාදම්’ වාර්තාකරු එම්. ඇන්තනි කුමාර් 

9. මැයි 14 ‘ඊලනාදම්’ පුවත්පතේ පරිගනක ශිල්පී තුරයිසිංහම් දර්ශන් 

10. මැයි 18 ‘දෙමල ඊලම්’ ටෙලිවිෂන් සේවයේ නිවේදිකා ඉසි ප‍්‍රියා (ෂෝභා) 

11. මැයි ‘කොටි හඬ’ ගුවන්විදුලියේ ප‍්‍රධානියා ලෙස කටයුතු කළ තිරුකුලසිංහම් තවබාලන් 

2009.01.09- මර්දකයන් ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග ඉවත් කළ දිනය. 

ජනමාධ්‍යවේදීන් අතුරුදන්කිරීම 

2010 ජනවාරි 24 – ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ

ඇත්ත වෙනුවෙනි හිරබත- තිස්ස නම් වන හිතවත.

ජනමාධ්‍යවේදීන් පැහැරගෙනයාම 

1. 2006 අගෝස්තු 28 – නඩරාජා ගුරුබරන්
2. 2008 ජූනි 22 – තිරුචෙල්වම් තිරුකුමාර්
3. 2009 පෙබරවාරි 26 – ‘සුඩර් ඔලි’ ප‍්‍රධාන කර්තෘ එන්. විද්‍යාධරන්
4. 2009 මාර්තු 11 – මහාචාර්ය ධම්මික ගංගානාත් දිසානායක
5. 2010 ජනවාරි 27 – යාපනයේ මාධ්‍යවේදී නවරත්නම් පරමේශ්වරම්

මාධ්‍යවේදීන් අත්අඩංගුවට ගැනීම

1. 2007 ඔක්තෝබර් 24 – ‘සන්ඬේ ලීඩර්’ පුවත්පතේ ආතර් වාමනන්
2. 2007 මාර්තු 07 – ජේ.එස්. තිස්සනායගම්
3. 2007 නොවැම්බර් 28 – ‘සන්ඬේ ලීඩර්’ ඡායාරූප ශිල්පී – අශෝක ප‍්‍රනාන්දු
4. 2007 ජූනි 23 ‘උදයන්’ පුවත්පතේ කුමාරදාස්
5. 2008 අගෝස්තු 26 – ස්වාධීන රූපවාහිනියේ නාගලිංගම් කෙන්ඩියුසන්
6. 2008 පෙබරවාරි 12 – ඒ.පී. පුවත් සේවයේ ගැමුණු අමරසිංහ
7. 2008 මාර්තු 08 – නිදහස් මාධ්‍ය ව්‍යාපාරයේ එස්. සිවකුමාර්
8. 2008 ජූලි 30 – ඉන්දිය මාධ්‍යවේදී අලි එක්රම්
9. 2008 නොවැම්බර් – ඒ.ආර්. වාමලෝෂන්
11. 2009 ජූනි – ලංකා ඊනිව්ස් – සඳරුවන් සේනාධීර
12. 2009 සැප්තැම්බර් 02 – ‘ලංකා’ පුවත්පතේ ශාලික විමලසේන, දයා නෙත්තසිංහ, ඡායාරූපශිල්පී රවින්ද්‍ර පුෂ්පකුමාර බොරු චෝදනා මත දෙනියායේදී අත්අඩංගුවට ගෙන දින 7ක් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ රඳවා තැබීම
13. 2009 ඔක්තෝබර් 17 ‘ලංකා’ ප‍්‍රධාන කර්තෘවරයා හෝමාගමදී අත්අඩංගුවට ගැනීම
14. 2010 ජනවාරි 29 – ‘ලංකා’ ප‍්‍රධාන කර්තෘ අපරාධ පරික්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ අත්අඩංගුවට ගෙන දින 18ක් රඳවාතැබීම
15. 2010 මාර්තු 15 – පානදුර ප‍්‍රාදේශීය මාධ්‍යවේදියකු
16. 2010 මාර්තු 16 – මාධ්‍යවේදී රුවන් වීරකොන් අත්අඩංගුවට ගැනීම
17. 2011 අපේ‍්‍රල් – 25 ‘ඊ නිව්ස්’ මාධ්‍යවේදී ශාන්ත විජේසූරිය
18. 2012 ජූනි 29 – ‘ලංකා මිරර්’ සහ ‘ලංකා එක්ස් නිව්ස්’ මාධ්‍යවේදීන් 9 දෙනකු අපරාධ පරීක්ෂන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් අත්අඩංගුවට ගැනීම
19. 2012 ඔක්තෝබර් 02 – අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තු නිලධාරින් යයි පවසා මාධ්‍යවේදී ක‍්‍රිෂාන් රාජපක්ෂ හිරිහැරයට ලක් කිරීම
20. 2012 නොවැම්බර් 27 – මාධ්‍ය වෘත්තිය සමිති ක‍්‍රියාකාරිකයකුවන සංජිව සමරසිංහ අත්අඩංගුවට ගෙන නිදහස්කිරීම

ඇමති මර්වින් පෝද්දල ජයන්ත ප්‍රහාරයේ වගකීම ප්‍රසිද්ධියේ භාරගන්නා අන්දම. (දෙරණ පුවත් වීඩියෝව)

ජනමාධ්‍යවේදීන්ට පහරදීම් 

1. 2007 ජනවාරි 06 – ‘රිවිර’ මාධ්‍යවේදී තිස්ස රවින්ද්‍ර
2. 2007 ජනවාරි බීබීසී වාර්තාකරු ඥානසිරි කොත්තිගොඩ සහ ‘හරය’ පුවත්පතේ අජිත් සෙනෙවිරත්න
3. 2007 ජනවාරි 28 ‘තිනකුරල්’ කේ.පී.මොහාන්
4. 2007 ජනවාරි 10 ප‍්‍රාදේශීය මාධ්‍යවේදී වික්ටර් සෝමවීර
5. 2008 ජනවාරි 16 – ‘සිරස’ මාධ්‍යවේදී යූ.එස්.බී. බණ්ඩාර
6. 2008 ජනවාරි 25 රූපවාහිනී සංස්ථාවේ ලාල් හේමන්ත මාවලගේ සේවය නිමවී නිවසට යමින් සිටියදී තියුණු ආයුධයකින් කපා තුවාල කිරීම
7. 2008 ජනවාරි 28 ‘තිනකරන්’ පුවත්පතේ සුහයිබ් එන්. කාසිම්
8. 2008 පෙබරවාරි 28 – ස්වාධීන රූපවාහිනියේ පංකජ සංකල්ප
9. 2008 මැයි 09 ‘වාරඋෙරෙයික්කල්’ කර්තෘ එම්.අයි. රහමතුල්ලා
10. 2008 මැයි 19 නිදහස් මාධ්‍යවේදී ජව්ෆර් ඛාන්
11. 2008 මැයි 19 සිරස කැමරා කන්ඩායමට පහරදී කැමරා විනාශ කිරීම
12. 2008 මැයි 22 ‘නේෂන්’ පුවත්පතේ නියෝජ්‍ය කර්තෘ කීත් නොයාර්
13. 2008 ජූනි 05 එම්.සී. පිලිස්
14. 2008 ජූනි 30 ශ‍්‍රී ලංකා පුවත්පත් මණ්ඩලයේ නාමල් පෙරේරා සහ මහේන්ද්‍ර රත්නවීර
15. 2008 ජූලි 18 යොහාන් පෙරේරා, ප‍්‍රදීප් දිල්රුක්ෂ
16. 2008 අගෝස්තු 04 සිරස නාලිකාවේ තුෂාර රනවක, වරුණ සම්පත්
17. 2008 අගෝස්තු 28 ‘ලංකාදීප’ යමුනා හර්ෂනී සහ ජානක ගලප්පත්ති
18. 2008 අගෝස්තු 28 ජාතික රූපවාහිනියේ දුෂාන්ත මනෝජ්
19. 2008 අගෝස්තු 28 ‘රිවිර’ ප‍්‍රධාන කර්තෘ උපාලි තෙන්නකෝන්
20. 2008 නොවැම්බර් 29 මඩකලපුවේ මාධ්‍යවේදියකු ප‍්‍රහාරයට ලකම්ම
21. 2008 මාර්තු 05 රූපවාහිනී සංස්ථාවේ රංජනී අලූත්ගේ හේරත්ගේ උරහිස දැලිපිහියකින් කැපීම
22. 2008 මාර්තු 14 රූපවාහිනී සංස්ථාවේ අනුරසිරි හෙට්ටිගේ ප‍්‍රහාරයට ලක්වීම
23. 2008 සැප්තැම්බර් 08 ‘තිනකරන්’ රාධිකා තේවකුමාර්
25. 2009 ජනවාරි 23 ‘මැක්ස් ටිවී’ මාධ්‍යවේදීන්ට පහරදීම
26. 2009 ජූනි වෘත්තිය පත‍්‍රකලාවේදීන්ගෙ සංගමයේ පෝද්දල ජයන්ත
27. 2010 ජනවාරි 16 බීබීසී පොලොන්නරුව වාර්තාකාරිනී තක්ෂිලා දිල්රුක්ෂි
28. 2010 ජනවාරි 28 ජාතික රූපවාහිනියේ රවි අබේවික‍්‍රමට පහරදී මරණ තර්ජන සිදුකිරීම
29. 2010 පෙබරවාරි 02 අනුරාධපුර ‘සිරස’ වාර්තාකරු රිස්වි මොහොමඞ්
30. 2010 පෙබරවාරි 03 ‘සිරස’ මාධ්‍යවේදි ශ‍්‍රී රංගා
31. 2010 පෙබරවාරි 10 ‘සිරස’ සහ ‘ස්වර්ණවාහිනී’ ප‍්‍රාදේශීය වාර්තාකරුවන්දෙදෙනකුට දෙහිඅත්තකණ්ඩියේදී පහරදීම
32. 2010 පෙබරවාරි 10 ‘සිරස’ හා ‘සියත ටීවී’ වාර්තාකරුවන් දෙදෙනකු හම්බන්තොටදී ප‍්‍රහාරයට ලක්වීම
33. 2010 ඔක්තෝබර් 07 උද්ඝෝෂණයක් වාර්තාකිරීමට ගිය ලංකාදීප මාධ්‍යවේදී බිගුන් මේනක ඇතුළු මාධ්‍යවේදීන් පස්දෙනකු ප‍්‍රහාරයට ලක්වීම
34. 2010 දෙසැම්බර් 07 ‘ලංකා ඊනිව්ස්’ මාධ්‍යවේදී ශාන්ත විජේසූරිය කටුනායකදී ප‍්‍රහාරයට ලක්වීම
35. 2011 ජූලි 29 ‘උදයන්’ ප‍්‍රවෘත්ති සංස්කාරක ඥානසුන්දරම් කුගනාදන් යාපනේ සිය නිවස අසළදී ප‍්‍රහාරයට ලක්වීම
36. 2012 සැප්තැම්බර් 28 ‘ලංකා ස්ටැන්ඩර්ඞ්’ මාධ්‍යවේදිනි නිර්මලා කන්නන්ගර නන්දිකඩාල්හි සූරියපුරම් හමුදාකඳවුරේදී සොල්දාදුවන් පිරිසකගේ හිරිහැරයට ලක්වීම
37. 2012 සැප්තැම්බර් 29 හලාවත ප‍්‍රාදේශීය වාර්තාකරු ප‍්‍රසාද් පූර්නිමාල් පොලිස් ප‍්‍රහාරයට ලක්වීම
38. 2012 නොවැම්බර් 27 ‘උදයන්’ මාධ්‍යවේදී ටී.පේ‍්‍රම්නාත් යාපනය විශ්ව විද්‍යාලයේ සිසුන්ට එල්ලවූ ප‍්‍රහාරය වාර්තා කරනවිට පහරදීම
39. 2013 ජනවාරි 15 – මාධ්‍යවේදියකු යාපනයේ බස් නැවතුමේ දී ප‍්‍රහාරයට ලක් වීම
40. 2013 පෙබරවාරි ‘යාෂ් තිනකුරල්’ පුවත්පතේ බෙදාහැරීම් විධායක එස් සිවකුමාරන්ට යාපනයේ දී පහර දී ඔහුගේ යතුරු පැදිය සහ පුවත්පත් තොගය ගිනිතබා විනාශ කිරිම
41. 2013 පෙබරවාරි 17 ‘බොදුබල සේනා’ රැළිය වාර්තා කිරීමට ගිය බී.බී.සී. වාර්තාකරුවන් දෙදෙනකුට සිය කාර්ය කිරිමට ඉඩ නොදී රඳවාගෙන හිරිහැරකිරිම සහ ඔවුන්ගේ කැමරා ආම්පන්න උදුරාගැනීම
42. 2013 පෙබරවාරි 15 ‘සන්ඬේ ලීඩර්’ පුවත්පතේ මාධ්‍යවේදියකු වන ෆාරාස් ෂවුකටලි නිවසේදී වෙඩි තබා මරා දැමීමට උත්සාහ කිරීම
43. 2013 අපේ‍්‍රල් 03 – කිලිනොච්චියේ බෙදාහැරීම් කාර්යාලයට කඩාවැදී අලාභහානි කිරීම

ජනමාධ්‍යවේදීන් වෙත තර්ජනය කළ අවස්ථා

1. 2008 ජනවාරි 29 රූපවාහිනී සංස්ථාවේ දුලිප් දුෂාන්තගේ නිවසට පැමිණ ඔහුගේ මවට තර්ජනය කර මරණ තර්ජනය කිරීම
2. 2008 පෙබරවාරි 27 රූපවාහිනී සංස්ථාවේ ප‍්‍රවෘත්ති අංශයේ ප‍්‍රියාල් රංජිත් පෙරේරා වෙත තර්ජනය කිරීම

ජනමාධ්‍ය ආයතන ප‍්‍රහාරයට ලක්වූ අවස්ථා*

1. 2007 ජනවාරි 01 නුගේගොඩ පිටකෝට්ටේ ‘ලංකා’ මුද්‍රණාලයට ගිනිතැබීම
2. 2007 නොවැම්බර් රත්මලාන 21 ලීඩර් මුද්‍රණාලයට ගිනිතැබීම
3. 2007 දෙසැම්බර් 27 ඇමැති මර්වින් සිල්වා ජාතික රූපවාහිනී සංස්ථාවට කඩා වැදීම
4. 2009 ජනවාරි 06 පන්නිපිටියේ ‘සිරස’ ආයතනයට බෝම්බ ගැසීම
5. 2009 පෙබරවාරි 23 නුගේගොඩ ‘මැක්ස්’ ආයතනයට පහරදීම
6. 2009 මාර්තු 24 යාපනයේ ‘උදයන්’ කාර්යාලයට ග්‍රෙනේඞ් ප‍්‍රහාරය
7. 2010 ජූනි 30 කොළඹ ‘සියත’ ආයතනය ගිනිතැබීම
8. 2011 ජනවාරි 31 මාලබේ ‘ලංකා ඊනිව්ස්’ කාර්යාලයට ගිනි තැබීම
9. 2013 අපේ‍්‍රල් 10 යාපනයේ ‘උදයන්’ මුද්‍රණාලය ගිනිතැබීම



2013 අලුත් අවුරුදු ගිනි දැල්වීමේ චාරිත්‍රය ඉටුකරමින් අප්‍රේල් 14 වන දා අලුයම උදයන් පුවත්පත් ආයතනය ගිනි තැබූ වග. (දෙරණ වීඩියෝ වාර්තාව)




මර්වින් සිල්වා රූපවාහිනී නාඩගම. (සිරස වීඩියෝ වාර්තාව)

(* මේ අතුරින් 8ක් සෘජුව ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට පහරදීම් ය. 8වැනි අවස්ථාව වන්නේ ඇමැති මර්වින් සිල්වා ජාතික රූපවාහිනී සංස්ථාවට කඩා වැදී එහි කාර්යයන්ට බාධා කිරිමයි.)

ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය උදෙසා මාධ්‍ය ව්‍යාපාරය -

| democracylanka.wordpress.com]

මානව සංහතියේ නිදහසේමොහොත නිර්මාණය වනු ඇත්තේ ​ධෛර්යවන්ත ගැහැණුන් සහ මිනිසුන්ගේ දෑතිනි. නූතන ලෝකය තුල එම මොහොත දක්වා මානව සංහතිය කැදවාගෙන යාමේදී ජනමාධ්‍යවේදියා මේ නිශ්චිත මොහොතේදී කේන්ද්‍රීය චරිතයක් බවට පත්වී අවසානය. එම නිසාම ජනමාධ්‍යවේදියා වෙත ඉතිහාසය විසින් මිදිය නොහැකි වගකීමක් පවරා ඇත.

අද දිනට යෙදී තිබෙන ලෝක ජනමාධ්‍ය නිදහස් දිනය සැමරී​ෙම්දී ​ෙලාව පුරා වෙසෙන ජනමාධ්‍යවේදීන්ට බලකර සිටින්නේ හුදු සැමරුමක් පරයා යන සමාජ වගකීමක් කරගත යුතු මොහොතක් ලෙසය.ලෝක මට්ටමින්ම ජනමාධ්‍ය නිදහස බරපතල තර්ජනයකට ලක්ව ඇති මොහොතක ඒ වෙනුවෙන් අනවතර අරගල කිරීමය. ලෙනින් ප්‍රකාශ කරන ලෙසම මාධ්‍ය සහ මාධ්‍යවේදියා හුදු ප්‍රචාරකවාදියෙකුහෝ උද්ඝෝශකයෙකු නොව ජනයා සංවිධානය කරන්නෙකි. මේ අධි තාක්ෂණික ලෝකය තුළ මාධ්‍ය සහ මාධ්‍යවේදියා එතරම්ම ප්‍රබලත්වයක් හිමිකරගෙන සිටිති. මාධ්‍ය විසින් අත්පත්කරගෙන සිටින එම බලය ​ජනයා විෂයෙහි ක්‍රියාකාරීත්වයේ යොදවන ආකාරය නැවත සිතාබැලීමට බලකරන මොහොතක් උදාවී තිබේ.

මාධ්‍ය මර්ධනයේ ස්වරූපයන් වෙනස් වීම

වි​ශේෂයෙන් ගෙවෙන මේ නිමේෂය ශ්‍රී ලංකාවේ ජනමාධ්‍ය නිදහසට මාරාන්තික මොහොතක් වන සේම පාලක පන්තියට ගැති නොවූ මාධ්‍ය සහෘදයන්ට අභියෝගාත්මක මොහොතකි. 2013 වර්ෂය ආරම්භ වන්නේම උතුරේ දමිළ මාධ්‍යවේදීන්ට, මාධ්‍ය සේවකයන්ට මරණීය තත්ත්වයක් උදාකරමිනි.

මේ වසරේ ගෙවුන මාස 04 තුළදී පමණක් උතුරේ මාධ්‍ය වෙත අවස්ථා 5 කදී විවිධ තර්ජන එල්ලවුනු අතර නාදුනන තුවක්කුකරුවකුගේ උණ්ඩයකට දකුණේ මාධ්‍යවේදියෙකුද ඉලක්කය විය. උතු​​රේ මාධ්‍ය නිදහසට එරෙහි නැවත වටයකින් බිහිසුණු මර්ධනයක කූඨප්‍රාත්ති මොහොත, පසුගිය අප්‍රේල් 13 වැනිදා යාපනයේ පළවන උදයන් පුවත්පත් කාර්යාලයේ මුද්‍රණාලයට උතුරේ හමුදා පාලනය විසින් ගිනිතැබීමයි. මාධ්‍යට එ​රෙහි මර්ධනය කෙතරම් බිහිසුණුද යත් එසේ ගිනි තැබීමෙන් පසු පාලක රජයේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශකයන් එම ගිනිතැබීම පුවත්පතේ හිමිකරුවන් විසින්ම සිදුකර ලද්දක් බවට ලඝුකිරීමට මාධ්‍ය සන්දර්ශණද පත්වන ලදී.

රාජපක්ෂ රජය විසින් ක්‍රියාත්මක කරමින් සිටින මාධ්‍ය මර්ධනය ඉතිහාසය පුරාම ක්‍රියාත්මක වූ මාධ්‍ය මර්ධනයේ ස්වරූපය පවා වෙනස් කරමින් සිටිති. මීට පෙර අවස්ථාවලදී මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කරමින් පැහැර ගනිමින්, අතුරුදහන් කරමින් මාධ්‍ය නිහඩ කිරීමට උත්සහ කළ පාලකයන්, දැන් වනවිට මාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුන් වෙත බලපෑම් කරමින් තමන් හෙළිදරව් කරන මාධ්‍යවේදීන් ආර්ථිකමය ලෙස දුබලකරමින් ඔවුන් නිහඩ කිරීමට ක්‍රියාකරති. එහි අසන්තම උදාහරණ කීපයක් අපට දැකගත හැකිවිය. මව්බිම පුවත්පතෙන් මාධ්‍යවේදී ශාන්ත විජේසූරිය ඉවත්කිරීම,සිලොන් ටුඩේ පුවත්පතින් ලලිත් අලහකොන් ඉවත් කිරීම මෙන්ම තරුණ ජනමාධ්‍යවේදියෙකු වන දසුන් රාජපක්ෂ සිරස රූපවාහිනියෙන් ඉවත් කිරීමද අපට මෙම මාධ්‍ය මර්ධනයේ ස්වරූපයන් වෙනස් වීමට උදාහරණ සපයයි.

එපමණක් නොව පාලක පන්තිය විසින් මාධ්‍ය ආයතන මිලට ගනිමින් සිටින අතර එසේ නොහැකි විටදී වෙනත් රාජ්‍ය වරප්‍රසාද ලබාදෙමින් එම මාධ්‍ය පාලනය කරමින් සිටිති.රිවිර පුවත්පත් ආයතන රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ ඥාතියෙකු විසින් මිලට ගන්නා අතර කලක් විකල්ප ඉංග්‍රීසි පුවත්පතක් ලෙස පැවති සන්ඩේලීඩ්ර් පුවත්පත් සමාගමේ කොටස් රාජපක්ෂ හිතවාදියෙකු විසින් මිලදී ගැනීම මෙන්ම ලංකාදීප පුවත්පත් ආයතනයේ මුද්‍රණ අංශයට රාජ්‍ය බැංකුවක් වන ලංකා බැංකුවේ චෙක්පත් මුද්‍රණ ටෙන්ඩරය ලබාදීමද රාජපක්ෂ පාලනයේ මාධ්‍ය මර්ධනයේ ස්වරූපය වෙනස්වීමේ ක්‍රියාවලියට උදාහරණ ලෙස දැක්විය හැකිය.

​දේශසීමා රහිත මාධ්‍යවේදියෝ සංවිධානයේ 2013 වාර්ෂික මාධ්‍ය නිදහස සම්බන්ධයෙන් වූ සිතියම මගින්ද ශ්‍රී ලංකාව, මාධ්‍ය නිදහසට බරපතල තර්ජන සහිත රාජ්‍යක් ලෙස සදහන් කරයි. එම සංවිධානයේම වර්ගීකරණය වර්තාවට අනුව රටවල් 180 කින් ශ්‍රී ලංකාව මාධ්‍ය නිදහස සම්බන්ධව හිමිකර ගෙන ඇත්තේ 162 වැනි ස්ථානය වෙයි. එය ඉතා අභාග්‍යසම්පන්ත තත්ත්වයකි.

ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සදහා වන මාධ්‍යවේදියෝ සංවිධානයේ වෙබ් අඩවියේ දැක්වෙන පරිදි රාජපක්ෂ රජය බලයට පැමිණි දා සිට උතුරේ සහ දකුණේ ඝාතනය කරන ලද, අතරුදහන් කරන ලද මාධ්‍යවේදීන් ගණණ 39 කි.

යුක්තිය අද නොවෙ හෙට

මේ සියලු දත්තයන්ගෙන් පෙන්වා දෙන සත්‍ය නම් ශ්‍රී ලංකාවේ මාධ්‍යයට එරෙහිව පවතින බිහිසුණු තත්ත්වයයි. පාලක රාජපක්ෂ රජය යටතේ මාධ්‍යවේදීන් සහ මාධ්‍ය සේවකයන් 39 දෙනෙකු ඝාතනය වී තවත් මාධ්‍ය සේවකයන් ගණනාවකට පහර දී ,මාධ්‍ය ආයතන ගිනිතබා තිබුණද රාජපක්ෂ රජය විසින් එම ක්‍රියාවනට සම්බන්ධ කිසිවකුට නීතිය ක්‍රියාත්මක වී නොතිබීම තුළින් පෙනී යන්නේ රාජපක්ෂ රජයේ සුපිරි තරු පහේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ තරමයි.

2004 ජනවාරි 31 අරියතු​​රෛයි නඩේසන් මරාදමමින් ආරම්භවූ රාජපක්ෂ​ රජයේ මාධ්‍ය මර්ධනය(ඊට පෙර රජයන්ගේද මෙපරිදිම මාධ්‍ය මර්ධනයක් පැවතුනි) තවමත් නොනැවතී පසුගිය අප්‍රේල් 13 වැනිදා උදයන් පුවත්පත් කාර්යාලය පහර දීම දක්වාම සිදුවීම්වලට අදාලව කිසිවකු නීතිය ඉදිරියට පමුණුවා නැත. රාජපක්ෂ රජයේ අමාත්‍යවරයෙකු වන මර්වින් සිල්වා විසින් ප්‍රසිද්ධියේ තමන් විසින් මාධ්‍යවේදී පෝද්දල ජයන්තට පහර දුන් බවට ප්‍රකාශ කරන ලද අතර මේ කිසිවක් සම්බන්ධයෙන් අවධානය යොමු නොකර සිය ගැති මාධ්‍ය යොදාගනිමින් මාධ්‍ය නිදහස් පිළිබද කතාකරන, ඒ වෙනුවෙන් වැඩකරන මාධ්‍යවේදීන් දේශද්‍රෝහීන් බවට නාමරකරණය සිදුකරමින් සිටිති. පසුගිය වසරේදී මාර්තු මාසයේදී එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් සැසිවාරය පැවැත්වෙනිමිත් තිබෙන විට භාෂණ අබේගුණවර්ධන,සුනන්ද දේශප්‍රිය,සනත් බාලසූරිය,මංජුල වෙඩිවර්ධන,පෝද්දල ජයන්ත, ඥානසිරි කොත්තිගොඩ වැනි මාධ්‍යවේදීන් ඉලක්ක කරගනිමින් රාජ්‍ය මාධ්‍ය විසින් ​​වෛරී ප්‍රචාරයක් ගෙන යන ලදී. ඒ මාධ්‍ය නිදහස පිළිබද කතාකළ විට රාජපක්ෂ රජයේ ප්‍රතිචාරයයි.

මාධ්‍ය නිදහස කාට ද ?

මාධ්‍යවේදීන් මෙපමණ ගණනක් ඝාතනය කර, මෙලෙස දැවැන්ත මර්ධනයක් මාධ්‍යයට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක කරමින් සිටියද ​ලාංකීය ජනයා සිටින්නේ වගේ වගක් නැති ලෙසිනි.

ලංකාව තුළ පැනනගින බොහෝ අරගල විනාශවීමට සහ අසාර්ථකවීමට බලපාන පොදු හේතුවක් ඇත. එනම් පිරිසක් අරගලයක් ආරම්භකළ විට අනෙක් පිරිස් සිතනුයේ එම අරගලය සිදුකිරීම් වගකීම ඇත්තේ ඔවුන්ට පමණක් බවයි.

උදාහරණයන් ලෙස මෙලෙස බිහිසුණු මාධ්‍ය මර්ධනයක් ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතින මොහොතක බොහෝ ජනයා සිතනුයේ මාධ්‍ය නිදහස ආරක්ෂා කරගැනීමට මර්ධනයට එරෙහිව නැගීසිටී​මේ වගකීම ඇත්තේ තමන් නොව ජනමාධ්‍යවේදීන්ට පමණක් බවයි.

නමුත් අප වටහා ගත යුතු කරුණ වන්නේ රටක ජනමාධ්‍ය නිදහස අහිමිවීම යනු එරට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සංස්ථාපිතයන් සියල්ලට එල්ල වන ප්‍රබල ප්‍රහාරයක් බවයි. අනෙක් පැත්තෙන් ජනයාට තොරතුරු දැනගැනීමට ඇති අයිතිය අහෝසි වීමක් බවයි. භාෂණයේ නිදහසට අගුලු දැමීමක් බවයි.

එයින් පසු ගොඩනැංවෙන සමාජ තත්ත්වය තුළ පාලකයන්ට උවමනා ඕනෑම අමන ක්‍රියාවක් සිදුකිරීමේ බලය හිමිවෙයි. එම නිසාම මාධ්‍ය​යේ නිදහසට කෙතරම් බාධා එල්ලවී තිබුණද එය රැකගැනීමේ පරම වූ වගකිමක් අප සියලු දෙනාගේම කරමත පැටවී තිබේ.

ගැත්තන් හෝ ඉත්තන් නොවී සත්‍යවාදී වීම නිසාවෙන් සිය ජීවිත පුජාකල මාධ්‍ය සහෘදරයන්ට පිරිනැමිය හැකි උපරිම ගෞරවයද එයම වන්නේය.

එම වගකීම ඉටුකිරීමේදී එළඹ ඇති මොහොත කෙතරම් අදුරුවුද කොතරම් දුෂ්කර වුද ​ මිනිස් ඉතිහාසය පුරාම එවැනි දුෂ්කර මොහොතවල් අතික්‍රමණය කර ඇත්තේ ​ ​ධෛර්යවන්ත ගැහැණුන් සහ මිනිසුන් විසිනි. එවැනි මිනිසුන් යුගයේ මිනිසුන් වන්නේ එබැවිනි. එහෙයින්ම අවසන මෙසේ ලියා තබන්නෙමු.

ඔව්,ශීත කාලය පැමිණේවි.

තද ශීත කුණාටු හමාවි.

හිම කැටි සහිත මහ නපුරු සුළි සුළං හමාවි.

එහෙත් වසන්තය එනවා සත්තයි… – ගුරු ගීතය – චින්ගීස් අයිත්මාතව්

රාමසාමි මාලන්
@LNW